Atli Týr Ægisson

Í þriðja þætti tuttugustu og sjöttu þáttaraðar um Simpson-fjölskylduna er engin aukasaga. Bara ein aðalsaga. Enginn gestaleikari. Fjölskyldan fær að njóta sín saman, með Marge í forgrunni.

Eftir að Ned Flanders kemst að því að Hómer notar rafmagnið hans, m.a. til að halda frystikistunni hans í gangi, neyðist Marge til þess að búa til samlokur úr öllu kjötinu úr frystinum, sem annars hefði farið til spillis.

Samlokurnar verða vinsælar. Bart og Lísa taka upp á því að selja samlokurnar í skólanum í skiptum fyrir ýmislegt annað (m.a. sígarettur). Varaforstjóri samlokukeðju fær Marge til að opna samlokuveitingastað undir merkjum keðjunnar og telur henni trú um að fjárhagur hennar muni batna.

Starfsmenn veitingastaðarins eru Shauna, „Squeeky voiced teen“ og Gil. Prófessor Frink kemur einnig í atvinnuviðtal, en er ekki ráðinn. Enginn starfsmannanna stendur sig nógu vel og missa þau því öll vinnuna. Marge fær því alla fjölskylduna til þess að hlaupa í skarðið.

Viðskiptin ganga vel til að byrja með, eða þangað til nýr staður undir sömu keðju tekur til starfa hinum megin við götuna. Sá staður er rekinn af Cletus og fjölskyldu hans.

Brátt fer að ganga svo illa að Marge ákveður að skreppa á krána til Moe. Moe gefur Marge góð ráð til að hætta rekstrinum án þess að tapa á því. Fjölskyldan setur upp leikrit fyrir varaforstjóra keðjunnar. Hómer er í hlutverki óheppins viðskiptavinar sem fær lélega þjónustu hjá óþjálfuðu afgreiðslumönnunum Bart og Lísu. Að sögn varaforstýrunnar ber keðjan ekki ábyrgð á óförum Hómers, heldur eigandi staðarins. Marge snýr hins vegar á varaforstýruna og segir að samkvæmt rekstrarsamningnum skuli keðjan útvega starfsmönnum viðeigandi þjálfun, sem Bart og Lísa hafa ekki fengið. Þannig fær Marge leyfisféð sitt endurgreitt af því að keðjan hefur ekki staðið við samninginn. Og fjölskyldan verður sátt að lokum.

Það var gott við þennan þátt að þurfa ekki að fylla upp í söguþráðinn með aukasögu. Það var fátt sem kom á óvart í þættinum en samt nokkur atriði sem var hægt að brosa yfir. Til dæmis Hómer að skemmta sér við að hlusta á tónlistina úr parísarhjólinu. Hómer öfundar hundinn yfir að vita ekki hvenær hann á að hætta að éta. Flanders sér eftir því að taka frystikistuna sína frá Hómer og leyfir fjölskyldunni að geyma samlokurnar í frystikistunni. Hómer setur Pizza-Hut á hausinn með því að misnota ókeypis áfyllingu af gosi. Marge gleðst yfir sínum eigin steikarspaða. Gil í fötunum sem pabbi hans var í þegar hann dó. Dr. Frink að reyna að koma frá sér setningu án furðuorða. Að minnsta kosti fyrstu ellefu dalirnir sem Marge græðir eru hengdir innrammaðir upp á vegg. Afinn að vinna í bílalúgunni – en það er engin bílalúga á staðnum. Og það er alltaf fyndið þegar það er gert grín að FOX-sjónvarpsstöðinni í Simpsons-þáttunum. („Það er sem þeim sé sama þótt þú græðir á meðan þeir græða. Hvers konar stórfyrirtæki gerir slíkt?“ Spurningunni er svarað með broti úr 20th century fox-stefinu.)

Það virðist vera ný þróun í þáttunum að láta þá enda á stuttum, sjálfstæðum þætti eða atriði, oft einhverju sem tengist efni aðalþáttarins. (Fyrsta slíka sagan mun hafa verið „Everyone loves Ned Flanders“). Í þetta skipti er Hómer í hlutverki steinaldarmanns sem finnur upp samlokuna.

Maður er kannski hættur að búast við einhverju frumlegu og fyndnu frá Simpson-fjölskyldunni. Nema kannski í sófaatriðinu í upphafi þáttanna. (Í þetta sinn heyrðist lagið Tea for the Tillerman með Cat Stevens). Þættirnir eru farnir að endurtaka sig dálítið. Við höfum til dæmis séð Marge áður í veitingarekstri, bæði með stuðnings mafíunnar og án hans. Þetta er þó besti þátturinn í 26. þáttaröðinni – hingað til. Sjáum til hvort hrekkjavökuþátturinn getur skákað honum í næstu viku.

Í öðrum þætti tuttugustu og sjöttu þáttaraðar Simpson-fjölskyldunnar eru Hómer og Bart í aðalhlutverkum. Þátturinn fjallar um það hvernig þeir reyna (einu sinni enn) að bæta samband sitt og samskipti.

Bart ber ekki virðingu fyrir uppeldishlutverki föður síns og óhlýðnast honum. Hómer þrjóskast svo við að ala Bart upp að hann gleymir fótboltaleiknum sem hann spilar á netinu.

Marge skráir Hómer og Bart í sjóferð í von um að bæta samband þeirra. Úti á sjó kynnast þeir skrýtna skipstjóranum Bowditch (Nick Offerman). Hómer fær skyrbjúg eftir einn dag á sjónum. Á meðan hann jafnar sig fær Bart að fara í líkamsræktar- og klifuræfingar. Við sjáum nokkur myndbrot af skipinu undir stefi úr óperunni HMS pinafore (aðdáendur þáttanna muna kannski þegar Sideshow-Bob söng alla óperuna fyrir Bart).

Þegar nokkuð er liðið á sjóferðina er Bart gerður að aðstoðarskipstjóra og getur hann því sagt Hómer fyrir verkum sem yfirmaður hans. Þegar Bowdich skipstjóri fer á fyllerí með Hómer verður Bart æðsti yfirmaður á skipinu. Hómer svarar því syni sínum í sömu mynt og neitar að taka við skipunum frá honum. Það kemur sér illa fyrir Bart þegar óveður brestur á. Bart ákveður því að sýna föður sínum virðingu og borðar spergilkálsbitann, (sem hann geymir í vasanum af einhverjum ástæðum), og verður það til þess að feðgarnir sættast, fara að bera virðingu fyrir hvor öðrum og komast heilir til hafnar.

Aukasagan í þættinum er um Marge, sem tekur þátt í fantasíufótbolta fyrir hönd Hómers. Það er reyndar ekki minnst mikið á fótbolta, heldur er sagt frá hegðun karlmannanna í Springfield sem stunda þennan leik. Þeir tala illa um vini sína í netspjalli, eins og konur tala vel um óvini sína, og hlæja að tilvitnunum í gömul grínatriði.

Það eru líka skemmtilegar minni sögur sem sagt er frá: Martin Prince hefur til dæmis farið á sjálfsvarnarnámskeið og gengur frá Nelson. Einnig er vert að taka eftir því að það er spergilkál á himninum en ekki tungl og sól. Hundurinn sest upp á Hómer í eitt skipti þegar hann veltist með Bart á gólfinu. Og þráðlausi beinirinn í kirkjunni er geymdur í fangi Maríustyttunnar. (Hugmyndin um opið þráðlaust net í kirkjunni er skemmtileg út af fyrir sig).

Það er léttara yfir þessum þætti en yfir þeim fyrsta í þáttaröðinni, enda kemur ekkert dauðsfall hér við sögu. Þar sem þessi þáttur gerist að mestu á skipi úti á sjó býst maður við því að sjá skipstjórann McAllister. Honum bregður þó ekki fyrir nema rétt í lok þáttarins, eftir að landi er náð. Þættinum lýkur á skemmtilegum sjómannasöng. (Skyldi annars ekki vera komið nóg efni í nýjan disk með lögum úr þáttunum?) Það hefði mátt gera meira úr aukapersónunum sem voru með á skipinu: Cletus, Flanders og Apu. Þátturinn er betri en sá fyrsti í þáttaröðinni. Hann er ágætis skemmtun, en svossum ekkert meira. Hann er þó bara í meðallagi miðað við gömlu góðu klassísku Simpsons-þættina.

Ath.: Inniheldur spilli um nýjasta þátt Simpson-fjölskyldunnar. Lesendur sem vilja ekki vita hvað gerist í þættinum ættu ekki að lesa lengra.

Tuttugasta og sjötta þáttaröð Simpson-fjölskyldunnar er byrjuð. Alveg frá því að 25. þáttaröð lauk í vor hafa verið byggðar upp væntingar til fyrsta þáttarins í röðinni með því að greina frá því að einhver persóna úr þáttunum muni deyja, allt til þess að laða sem flesta áhorfendur að skjánum. Dauðsfallið í fyrsta þættinum var líklega það sem flestir biðu eftir.

Trúðurinn Krusty er í aðalhlutverki í þættinum. Hann er hér í hlutverki útbrunna skemmtikraftsins sem engum finnst fyndinn lengur – allir gera grín að honum fyrir það hvað hann er ófyndinnn. Bart Simpson stendur þó með Krusty og ráðleggur honum að tala við rabbínann föður sinn til að hressa sig. Í miðju samtali feðganna gefur faðir Krustys upp öndina.

Í jarðarförinni byrjar Lísa Simpson að fá áhyggjur af heilsu föður síns. Aukasagan segir frá tilraunum Lísu til að vernda Hómer og breyta heilsu hans til betri vegar, meðal annars með því að pakka honum inn í bóluplast.

Krusty þarf að lifa með því að ekki einu sinni föður hans þótti hann fyndinn og ákveður að hætta í skemmtanabransanum. Í draumi hittir Krusty föður sinn í gyðingahimnaríki, sem segir honum að vakna til lífsins og hjálpa fólki. Að lokum kemst Krusty að því að föður hans þótti hann fyndinn þrátt fyrir allt.

Í þessum þætti má finna stef úr eldri Simpsons-þáttum. Krusty ákveður að hætta í skemmtanabransanum. Faðir hans er ekki ánægður með starfsvettvang hans. Þetta var bara venjulegur þáttur um Krusty og ekki sá besti. Meira að segja hálfþunn byrjun á þáttaröðinni. Gullaldarár Simpson-fjölskyldunnar eru liðin fyrir löngu. Kannski ekki við öðru að búast af sjónvarpsþáttum sem hafa enst í 25 ár samfleytt. Þetta margumtalaða dauðsfall var frekar átakalaust og auðvelt þegar allt kom til alls. Hyman Krustofsky var aldrei neinn af mínum uppáhalspersónum. Kannski má líta á Krusty í þessum þætti sem einhvers konar tákn fyrir þættina um Simpson-fjölskylduna og Bart er þá tákn fyrir harða aðdáendur þáttanna, sem fylgjast með þeim hvað sem á dynur.

Það voru samt líka nokkrir góðir smellir í þættinum. Sófabyrjunin var sú furðulegasta sem sést hefur. Svo var til dæmis fyndið að sjá Arthur Crandall og Gabbo ganga út af meðferðarstöð fyrir sorgmædda trúða.

Eins og Bart Simpson er einlægur aðdáandi trúðsins Krusty er ég einlægur aðdáandi Simpson-fjölskyldunnar og reyni að sjá nýja þætti eins fljótt og ég get. Þó að ég sé kannski hættur að búast við einhverjum stórvirkjum hlakka ég samt til í hvert skipti sem nýr Simpsons-þáttur birtist á skjánum.